Poesía é un arma cargada de futuro por Paco Ibañez
A POESÍA É UN ARMAMENTO CARGADO DE FUTURO
(Gabriel Zelaia)
(Adaptado al gallego asturiano por Quique Roxíos)
Condo xa nada se espera personalmente importante
pero palpítase e síguese, inda que sexa máis acó da concencia,
ferozmente existindo, cegamente firmes,
como un pulso que bate a escuridá.
Condo míranse de frente
os fuxentes ollos brillantes da morte
dicense as verdades
as bárbaras, terribles amorosas crueldades.
Dícense os poemas
que amplian os pulmois dos que, sofocados,
solicitan ser, piden avance
dereito de preguntar lo que sinten excesivo
Coa velocidá del instinto,
coel rellustro del milagro,
como proba máxica, a realidá convírtese
en xemelga de si mesma.
Poesía pra os pobres, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que reclamamos trece veces por minuto,
pra ser i porque somos darnos un sí que dignifica.
Porque vivimos a golpes , porque practicamente non nos deixan
dicir que somos quen somos,
as nosas canciois non poden ser, sen pecado, un ornamento.
Estamos tocando el fondo.
Eu maldigo a poesía concibida como un luxo
cultural por os neutrales
que llavándose as maos, desentendense i entreinse.
Eu maldigo a poesía del que non toma partido ata mancharse.
Fago mías as faltas. Sinto en min aos que sofren
canto respirando.
Canto i canto e cantando acullú das mías tristezas
personales, eu engrandezome.
Quixera salvar as vosas vidas, provocar novos actos,
e calculo coa técnica que podo.
Síntome un inxenieiro e un obreiro del verso
que traballa con outros a España nos sous aceiros.
Esta é a mía poesía: a poesía-ferramenta
al tempo que llatido daquello unanime i cego.
É arma cargada de futuro expansivo
coa que che apunto al peito.
Non é úa poesía pensada pingaratada a pingaratada.
Non á un produto bonito. Non é úa froita perfecta.
É como el aire que todos respiramos
é a canción que sementa todo lo que llevamos dentro.
Son palabras que todos repetimos sentindolas
como nosas, i engalan. Son máis que lo dito.
Son lo que máis fai falta, lo que non ten nome.
Son berro nel ceo, e na terra son actos.
Espacio de Quique Roxíos 