Pepe Suárez Jardón (Matafoyada, 1965) é un poeta eonaviego que abandonou a súa aldea camín dalgún llugar, dúa Itaca situada unde solo el destino podía saber, dun anhelo nel que desaparecese a incerteza al por fin atopar nalgún cruce de camíos da propia existencia a dirección correcta que dá sentido a úa vida.
Esmelgar (*)
Esmelgar nos camíos de Bual,
alló nas penas que nun téin vértigo,
esmelgar el sentir, nos corros, nos días
entre el ruxir das estrofas dos pinos
que verquen os sonos mentres cantan.
Independentemente de cual sía a súa Arcadia persoal i a pesar de que el sou obxectivo vital poda ser pra outros, como dicimos nel Eo-Navia, un “nada que vei pra naiundes”, un algo sin importancia, úa tollura, Pepe S. Jardón ergue a súa voz de poeta llibertario coa firmeza del que sabe nadar a contracorrente condo eso é necesario i nel seu periplo vital consigue fer florecer un universo propio feito de versos i fragancias que nel transcurso del camín soubo atesourar.
Naceu núa pequena aldea da parroquia tapiega da Roda situada camín de Llagar, nas ribeiras dulces del Porcía unde aprendeu a súa fala eonaviega en contacto coa naturaleza i el traballo nel campo cos sou padres llabradores. Fexo el proceso de alfabetización nas escolas de Sueiro (concello del Franco), nas da Llóngara (A Caridá) i por último nel colexio de Tapia.
Llougo tuvo moitísimos oficios i buscando el sou destino residiu nas beiras del Sil, nas marxes del Boeza, en Ponferrada, i un tempo máis prolongado na Caridá. Tamén pasou parte da súa vida nas ribeiras del río Barcia e na desembocadura del Navia unde rexentou el quiosco de prensa del porto.
Sempre acompañado pullos rios a súa corrente llevoulo finalmente a Mendoza, Arxentina, unde atopou el amor i el sou llugar nel mundo al abeiro da cordilleira dos Andes, cambiando el barruzo i os camíos de pedra i soledades pullas terras das llagúas desecadas de Guanacahe i da nación dos Huarpes, nas terras chás mendocinas de sol e viño. Allí, unde sucumbiron aquellos poblos indíxenas renace a nosa fala, capaz de nutrirse da alma campesía que pervive nos lleitos borrados e de cruzar mares regresando novamente viva asta nosoutros na variante dás beiras del Porcía que Pepe S. Jardón mantén viva.
(Texto que forma parte del prólogo del llibro e que tuven a honra de escribir pra esta pequena xoia que nos presente Pepe Suárez Jardón)
El autor creou a súa propia Insula Libertaria á que chegaron ávidos llectores dos soños e das utopías e, inda a pesar da distancia, lleva un tempo enchendo de versos el famoso Banco da Rula de Tapia (**) convertido en berzo lliterario unde as súas rimas son recibidas como agasallos que falan da llibertá, dos temores, das nosas tradiciois, recordos i de todo aquello que al poeta preocupa que non é outra cousa que nosa propia vida.
Ese encontro cos tapiegos nel Banco da Rula propiciou un movemento civil, liderado por Germán Muiña i Emilio Reiriz aos que se sumou a implicación de Clarín Ediciones e de Graciano García i os llectores de Pepe que fixeron posible, entre todos, fer realidá este libro que ademáis vei permitir que el autor i a súa familia volvan pronto a visitar a terra añorada e presentar este llibro en persona.
Hai veces que as tolluras i os camíos que van pra naiundes son as elecciois correctas.
Norabúa a todos/ as i especialmente a Pepe Suárez Jardón.
(*) Con este poema, Esmelgar, Pepe Suárez Jardón participou na iniciativa “Entre versos y llouxas” que fai en Boal a asociación Forum Boal. Este poema tá posto nun colmial cerca del Cristo de Monaso.
(**) En Tapia Banco da Rula é tamén un grupo Facebook unde tán muitos dos poemas en gallego asturiano e outros en castellano de Pepe S. Jardón. Tamén están en distintas localizacióis con motivo da iniciativa Asturias, capital mundial da poesía.
Espacio de Quique Roxíos 